Broodschrijver in Londen I

Eenvoudig is het niet, leuk wel: verhuizen voor je werk naar Londen. Heel lang duurt dat avontuur niet. Net voor de kerst ben ik weer terug. Behapbaar dus. En veel doen in (te) weinig tijd. Lees de verhalen van een Broodschrijver in London. Foto’s vindt u onderaan & op Instagram.

Beslissing

[N]iet eenvoudig, omdat tussen de beslissing tot aan daadwerkelijk verhuizen ongeveer drie weken zat. Nog maar net terug van een vakantie in Maleisië moest ik toch snel besluiten of ik al dan niet wilde gaan. Uiteraard heb ik ‘ja’ gezegd. Een kans als deze komt immers niet snel meer voorbij. Voor je het weet zit je opgescheept met kinderen en is een avontuur als dit al snel een stuk lastiger om aan te gaan.

Eerste werkweek

[I]nmiddels zijn we op laatste werkdag van de eerste werkweek beland. Vier hele dagen heb ik kunnen wennen aan reizen met de underground, de norse Britten die elkaar daarin geen blik of gesprek waardig gunnen en aan de gillende, typisch Engelse receptiedames van ons bedrijfsverzamelgebouw aan 2-6 Boundary Row in Southwark.

The Londen Underground

The Underground, 150 jaar geleden geboren uit pure noodzaak, moet wel een van de beste investeringen ooit zijn geweest. Dagelijks reizen 3 miljoen mensen in het ondergrondse railnetwerk. Dat levert hier en daar fricties op als stinkende oksel in je neus, maar doorgaans railt het vlot door. Vertragingen heb ik nog niet meegemaakt, laat staan dat metro’s uitvallen. Nee, de frequentie die Transport for London (TfL) hanteert is op z’n minst bewonderenswaardig: Je hoeft misschien maar drie minuten op de volgende metro te wachten.

TfL en the Oyster Card

TfL gebruikt the Oyster Card als de Londense variant van de Nederlandse OV-chipkaart. Hij werd ingevoerd in 2003. 2003? Ja, hier betalen ze al ruim tien jaar het openbaar vervoer door met een kaart ter grootte van een pinpas langs een sensor te swipen. In Nederland kennen we dat pas ruim twee jaar en wil klein deel van de Tweede Kamer – die overigens geen flauw benul heeft van grote IT-projecten – het alweer afschaffen. ‘Te veel in- en uitchecken’, luidt het. Nee, een kaartje kopen uit een automaat is handig en weinig tijdrovend. Manmanman. Gelukkig weet het overgrote deel beter.

Een dergelijk systeem – dat er al niet zonder slag of stoot kwam en bovendien miljarden kostte – nu al aan de wilgen hangen zou neerkomen op één van de meest exorbitante vormen kapitaalvernietiging.En dat alleen maar omdat een aantal klagers structureel vergeet uit te checken en dit aankaart bij onwetende Kamerleden. Doe maar niet dus.

Biologische klok

[P]rachtige systemen dus, die Oyster Card en de Underground. Je kunt er door de drukte eigenlijk alleen in staan, maar zelfs dat is niet erg hier. Het dagelijkse ritje duurt 22 minuten, ruim minder dan de helft dan de trein van Amsterdam naar Breda die ik voorheen bijna dagelijks nam. Al met al een enorme tijdswinst. Zes uur opstaan? Nee, half zeven, uiterlijk zeven uur. Uitslapen, noem ik dat. Al moet ik toegeven dat ik zeven uur eigenlijk niet red, omdat mijn biologische klok me om half zeven uit mijn slaap trekt. Prima, genoeg slaap is genoeg slaap. Ook daar wen ik wel aan.